Εορτασμός Παγκόσμιας Ημέρας Ψυχικής Υγείας στην Κέρκυρα

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Εορτασμός Παγκόσμιας Ημέρας Ψυχικής Υγείας στην Κέρκυρα

Η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας είναι πάντοτε θεματική. Φέτος, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) είναι αφιερωμένη στην Ψυχική Υγείας της Τρίτης Ηλικίας.

Έγινε προβολή της ταινίας "Ίρις"(2001) στα πλαίσια του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Ψυχικής Υγείας- 10η Οκτωβρίου- στην Αίθουσα της Ιατροχειρουργικής Εταιρείας Κέρκυρας.

Διοργάνωση εκδήλωσης: Κέντρο Ψυχικής Υγείας Κέρκυρας- Δίκτυο Πρωτοβάθμιων Υπηρεσιών Υγείας και Κοινωνικής Φροντίδας Κέρκυρας.

Πρωταγωνιστές της ταινίας:» Judi Dench
» Jim Broadbent» Kate Winslet» Hugh Bonneville» Penelope WiltonΣκηνοθέτης:» Richard Eyre
Στιγμιότυπα από την εκδήλωση:

Λίγα λόγια για την ταινία:
Γυρίστηκε το 2001, ταινία, βιογραφική, αφιερωμένη στην Άιρις Μέρντοχ. Πρόκειται για μια καλογυρισμένη ταινία που ενώ κάνει εκτενή αναφορά στην Αλτσχάιμερ, σκιαγραφεί λεπτές γραμμές της ψυχοσύνθεσης της, μέσα από την εξέλιξη της νόσου η οποία εκφυλίζει όχι μόνον τα εγκεφαλικά κύτταρα αλλά ανατέμνει τις σχέσεις, τις αντοχές αλλά τελικώς διασώζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Παράλληλα περιέχει και αρκετά δευτερεύοντα περιστατικά που ακτινογραφούν το κλίμα, την εποχή με τη ζωντάνια φιλμικής εικόνας, ενώ αγγίζει αποφασιστικά ευαίσθητες χορδές ανθρωπισμού.

Βασίστηκε σε δύο βιβλία που εξέδωσε ο επί 43 χρόνια σύζυγός της Τζον Μπέιλυ μετά το θάνατό της “Αναμνήσεις από την Ίρις” και "Eλεγεία για την Ίρις".

Ποιά είναι η Άιρις Μέρντοχ:Γεννήθηκε το 1919 στο Δουβλίνο από γονείς Άγγλους και Ιρλανδούς. Σπούδασε κλασσική φιλολογία στην Οξφόρδη. Κέρδισε μια υποτροφία φιλοσοφίας στο Καίμπριτζ και το 1948 επέστρεψε στην Οξφόρδη, όπου άρχισε να διδάσκει φιλοσοφία στο St. Anne's College. Είχε μια αξιόλογη ακαδημαϊκή καριέρα. Το 1956 παντρεύτηκε τον καθηγητή και κριτικό λογοτεχνίας John Bayley, με τον οποίο έζησε ως τον θάνατό της τον Φεβρουάριο του 1999. Η Aιρις Μέρντοχ θεωρείται διακεκριμένη μορφή των βρετανικών γραμμάτων, έχει χαρακτηριστεί ως η μεγαλύτερη ίσως συγγραφέας της μεταπολεμικής αγγλικής λογοτεχνίας, και άφησε πλουσιότατο έργο. Χαρακτηρίζεται ως πολύ ιδιάτερη προσωπικότητα, με πολυτάραχη ζωή, όπως ακριβώς και τα βιβλία της, γεμάτη από εξωφρενικά πάθη και δυνατούς δεσμούς με μερικούς από τους πιο εμπνευσμένους διανοητές, καλλιτέχνες, συγγραφείς και ποιητές του καιρού της.

Υπήρξε πολυγραφότατη. Μετά την πρώτη εμφάνισή της στα γράμματα το 1954) ακολούθησαν πολλά μυθιστορήματα με βραβεύσεις(σαράντα μυθιστορήματα μέσα σε 26 χρόνια), φιλοσοφικά δοκίμια με απήχηση, θεατρικά έργα, και ποιήματα. Το έργο της Μέρντοχ μεταφράστηκε πολύ και μελετήθηκε ανηλεώς. Την πλήρη βιογραφία της μαζί με μια αξιόλογη συλλογή δοκιμίων της, εξέδωσε ο φίλος της κριτικός λογοτεχνίας Πήτερ Κονράντι, ο οποίος είχε παλαιότερα εκπονήσει διατριβή με θέμα τον πλατωνισμό της Μέρντοχ. Τα φιλοσοφικά της δοκίμια την κατατάσσουν στους μεγάλους στοχαστές του εικοστού αιώνα.

Παράλληλα αναδεικνύει την εμπλοκή της Ιρις με την UNRRA και τους πρόσφυγες, τις μεταπτυχιακές σπουδές στο Κέιμπριτζ, την ακαδημαϊκή της καριέρα στην Οξφόρδη. Αλλά και τους άντρες που τη σημάδεψαν: τον Φραντς Μπέρμαν Στάινερ, τον νομπελίστα συγγραφέα Ελίας Κανέτι, τυραννικό εραστή και πνευματικό γκουρού και, τέλος, τον ηρεμιστικό Τζον Μπέιλι, κατοπινό συζυγο, που σηματοδοτεί τα χρόνια της ωριμότητας. H ήρεμη οικογενειακή ζωή τη τυλίγει με ένα αγχολυτικό κουκούλι και εκτρέπει τις σκοτεινές σκέψεις της σε δημιουργική φόρα.

Χαρακτηριστικά στοιχεία της προσωπικότητάς της:H Μέρντοχ έγραφε με πένα, γιατί «πρέπει κανείς να αγαπάει τον γραφικό του χαρακτήρα». Παρέδιδε η ίδια τα βιβλία της, μεταφέροντας τα χειρόγραφα σε πλαστικές σακούλες. Από το 1971 και μετά δεν έκανε διαχωρισμούς κεφαλαίων. Οι εκδότες της απελπίζονταν από τη δικτατορική της απαίτηση να εκδίδουν τα βιβλία της χωρίς καμία επιμέλεια, χωρίς χτενίσματα και περικοπές, χωρίς καν αλλαγές στη στίξη. Της άρεσε αυτή η συγγραφική ατημελησία, άλλωστε δεν είχε τον χρόνο να ξεψειρίζει τα γραμμένα. Όπως η ίδια δήλωνε: ανάμεσα στην ολοκλήρωση ενός μυθιστορήματος και τη συγγραφή του επόμενου μεσολαβούσε ακριβώς μισή ώρα.
Άλλη τόση, και μεγαλύτερη, αδιαφορία επιδείκνυε για τη λογοτεχνική κριτική. Ζητούσε από τον εκδοτικό της οίκο να μην της στέλνει αποκόμματα κριτικών. «Οι περισσότεροι λογοτέχνες», έλεγε «κατανοούν τις αδυναμίες τους πολύ καλύτερα από ό,τι οι κριτικοί. Κάθε βιβλίο δεν είναι παρά το ναυάγιο μιας τέλειας ιδέας. Τα χρόνια περνούν και έχει κανείς μόνο μια ζωή... κάθε καλλιτέχνης πρέπει να αποφασίσει πόσο γρήγορα θα δουλεύει. Δεν πιστεύω ότι θα βελτιωνόμουν αν έγραφα λιγότερο.
“Το μόνο αποτέλεσμα θα ήταν να υπάρχουν λιγότερα από αυτά που έτσι και αλλιώς παράγω». Δήλωνε, μάλιστα, προκλητικά πως μια κριτική τής είναι περισσότερο αδιάφορη από το «αν βρέχει στην Παταγονία».

Η Αλτσχάιμερ διαγνώστηκε το 1997. Από το 1996 ήδη ηAιρις είχε πέσει σε κατάθλιψη, έχοντας τα πρώτα συμπτώματα της εκφυλιστικής νόσου, “που διέλυσε το παραγωγικό μυαλό της ʼιρις και την έκανε να συνομιλεί με τα φλιτζάνια της” όπως είχε διατυπωθεί από σύγχρονους κριτικούς. Η ίδια εκφράστηκε σε μια σπάνια αναλαμπή συνειδητοποίησης, θρηνώντας την ανικανότητά της να γράψει: «Δεν έχω πια δικό μου κόσμο», είπε μια μέρα λίγες βδομάδες πριν από τον θάνατό της, σε μια επίσκεψη, ξεστόμισε σιγανά: «Κάποτε έγραφα». Ήταν η τελευταία κουβέντα της που είχε συνοχή.

Πηγές: